Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα χτύπησαν την πόρτα

Στις δώδεκα τα μεσάνυκτα χτύπησαν την πόρτα.

Ήταν μια γριούλα και ζητούσε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο.

Ό Ιερέας ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. 

Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. 

Ή γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον Ιερέα σε ένα δωμάτιο.
Και να, ξαφνικά ό παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.

Ό άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και
σκούζει.

Φύγε από εδώ!

Ποιός σε κάλεσε;

Εγώ είμαι άθεος.

Και άθεος θα πεθάνω.

Ό παπάς τα έχασε.

Μά δεν ήλθα από μόνος μου! με κάλεσε ή γριά!
Ποιά γριά;

'Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά! 

Ό παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον κάλεσε. 

Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο.

Να αυτή!

Ποιά αυτή;

Ξέρεις, τί λες, παπά;

Αυτή είναι ή μάνα μου.

Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα!

Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο.

Αισθάνθηκαν δέος.

Ό άρρωστος άρχισε να κλαίει.

Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί.

Και μετά, κοινώνησε.

Ή μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει το δρόμο της σωτηρίας.

Από το Γεροντικό