Η Μεγάλη Παρασκευή, αγαπητοί αναγνώστες, είναι η ημέρα της καταδίκης, του μαρτυρίου και του θανάτου, του Μεγάλου Αθώου και Δικαίου, Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Γράφει: ο πρωτ. π΄ Ανδρέας Καππές Θεολόγος ΜSc
Πένθος και περισυλλογή, αφού κατά την Μ. Πέμπτη την νύκτα, συνέλαβαν Τον Κύριο και Θεό μας, τον οδήγησαν εις τον οίκον του αρχιερέως Καϊάφα και τις πρωινές ώρες της επ` αύριο Μ. Παρασκευής, άρχισε η δίκη Αυτού, ενώπιον του μεγάλου Ιουδαϊκού Συνεδρίου.
Η συνάθροιση των Ιουδαίων, οι οποίοι αποτελούνταν από τις αρχές και τον όχλο, απεφάνθη ότι ο Ιησούς ήταν άξιος θανάτου, αλλά προς εκτέλεση της αποφάσεως, ήταν ανάγκη να επικυρωθεί αυτή, από τον Ρωμαίο επίτροπο τον Πιλάτο.
Οδήγησαν λοιπόν τον Κύριο εις το Πραιτόριο, ήρθαν εκεί και οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι καθώς και Σαδδουκαίοι
Ο Πιλάτος προέβει εις ανάκριση του Σωτήρος Χριστού, η οποία τίποτε το μεμπτό δεν παρουσίαζε, για να δικαιολογεί την επικύρωση της καταδικαστικής εκείνης αποφάσεως.
Από τις διάφορες καταθέσεις και αιτιάσεις, κατέληξε (ο Πιλάτος) εις το συμπέρασμα, ότι, πρόκειται περί θρησκευτικής υποθέσεως, για την οποία συνέδεσαν, προσωπικά μίση και ότι, η Ρωμαϊκή αρχή δεν θα έπρεπε να εγκρίνει την απόφαση της θανατικής αυτής ποινής, γι` αυτό και απεφάνθη απεριφράστως, ότι δεν έβρισκε επί του Ανθρώπου Αυτού, ουδεμία αιτία.
Η δήλωσης αυτή του Πιλάτου, προκάλεσε θυελλώδη έκρηξη.
Οι άρχοντες των Ιουδαίων μετά των υπηρετών αυτών και ο πολυάριθμος όχλος, που εκφανατίστηκε, κραύγαζαν με πώρωση και μανία: «σταυρωθήτω».
Ο Πιλάτος κατέβαλε κάποιες προσπάθειες για να επιφέρει τον μετριασμό μέσα σε όλη αυτή την αγριότητα και σκληρότητα, όμως αυτές οι προσπάθειες δεν έφεραν το αποτέλεσμα το οποίο ήθελε.
Αυτοί οι καυχόμενοι για τον φλογερό εθνικισμό τους, για το μίσος τους εναντίον του Καίσαρος, παρουσιάστηκαν τώρα, ως εμμανείς καισαρόπληκτοι. Κατήγγειλαν τον Ιησού, πως διεγείρει τον λαό, εναντίον του Καίσαρος.
Σχετική απόκριση, έπεισε τον Πιλάτο, περί του όλου ασύστατου της κατηγορίας και ετοιμάζονταν αυτός, να διατάξει και να αποφανθεί, περί της απολύσεως Του Ιησού.
Όμως τότε, οι Ιουδαίοι δεν δίστασαν να απειλήσουν τον Πιλάτο, για το αξίωμα του, δηλαδή δεν θα ετύγχανε φίλος του Καίσαρα, αν επικύρωνε την αθώωση του Χριστού.
Μπροστά σε αυτήν την απειλή, των επισήμων Ιουδαίων και του μαινόμενου όχλο, ο Πιλάτος ενέδωσε. Καταγγελλόμενος και για άλλα, προς τον Καίσαρα, γνωρίζων ότι είχε εχθρούς εις την Ρώμη, γνωρίζων ότι οι τύραννοι και οι αυλικοί τους, είναι καχύποπτοι και εύπιστοι, απεφάσισε να ενδώσει εις την προσωπική του ησυχία και ασφάλεια.
Η προσπάθεια της συζύγου του να τον μεταπείσει για το τερατούργημα το οποίον θα έκανε, έναντι Του Δικαίου Κρητού έπεσε στο κενό, δεν εισακούστηκε.
Έτσι, κάτω απ` αυτό το εμπαθές κλίμα, ενέκρινε την θανάτωση Του Χριστού και καλυπτόμενος σε κάποιο έθιμο, νίπτοντας τα χέρια του, πράγμα το οποίον σήμαινε την απαλλαγή των τύψεων και τον καθησυχασμό της φωνής της συνειδήσεως του.
Ας θελήσουμε αγαπητοί, να αναλογισθούμε με τη διάνοια μας την στιγμή, αλλά και την σκηνή, την φρικώδη σκηνή, η οποία έλαβε χώρα την Μ. Παρασκευή μετά την του Πιλάτου επικύρωση, της εις θάνατον καταδίκης του Σωτήρος Χριστού!
Έπειτα από μία εξαντλητική επίπονη πορεία προς τον φρικτό Γολγοθά, βαστάζων τον Σταυρό, με όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της εξαντλήσεως.
Εκεί οι δήμιοι, εξέτειναν Αυτόν και τον καθήλωσαν πάνω εις τον Σταυρό, διατρυπώντας τα χέρια και τα πόδια Του, διά των ήλων (καρφιά).
Η καθήλωση αυτή, προξένησε εις τον Σωτήρα Χριστό αφόρητους πόνους. Ύψωσαν κατόπιν και έστησαν όρθιο τον Σταυρό.
Φέρων ο Κύριος τον ακάνθινο στέφανο, αιμόφυρτος και αφόρητους αισθανόμενος πόνους, κρέμεται επί του Σταυρού! μεταξύ γης και ουρανού, ανάμεσα σε δύο ληστές, ως κοινός «κακούργος».
Στους φυσικούς πόνους, έρχεται να προστεθεί και η ανέκφραστη οδύνη, την οποία προξενούσαν σε Αυτόν: οι ύβρεις, οι χλευασμοί, οι βλασφημίες, των ιερέων, τα ραπίσματα, οι μαστιγώσεις των στρατιωτών και οι εμπαιγμοί του αχάριστου όχλου.
Τα χείλη Του άνοιγαν μόνον για ν` απευθύνουν παράκληση προς Τον Πατέρα, όπως συγχωρέσει αυτούς, δείχνοντας έτσι την άπυρο αγάπη και φιλανθρωπία Του, «Με αυτά τα λόγια ο Χριστός έδειξε το έλεος του, δια των οποίων η μοχθηρία δεν υποχώρησε, ούτε όταν υπέφερε στο σταυρό… Εμπαίζοντας τον Θεό δεν βλέπουν τα πρόσωπα τους να μεταμορφώνονται σε θηριώδη ρύγχη».
Οι πληγές πάνω στα χέρια Του και τα πόδια Του ολοένα μεγαλώνουν περισσότερο, ολοένα γίνεται περισσότερο επώδυνη, η ψυχική οδύνη του Μεγάλου Μάρτυρος, η οποία κορυφώνεται εις τον φρυκτόν Γολγοθά!
Με φωνή ανεκφράστως πένθιμη, με στεναγμό εκτάκτως συγκινητικό, όμοιο του οποίου δεν άφησε, ποτέ ανθρώπινο φρικτό μαρτύριο, «τελείωσε»μετά τρίωρου από την φρικτή Σταύρωση και έκλινε την Πανάγια Κεφαλή Του, αφού προηγουμένως είπε: «τετέλεσθαι», αναγγέλλοντας έτσι με αυτή τη βαρυσήμαντη λέξη, το τέλος της επιγείου ζωής του και την συντέλεση του απολυτρωτικού Του έργου.
Με τον θάνατο του Κυρίου μας, έγιναν μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα καθώς και σημεία, τα οποία κατέδειξαν ότι «αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος».
Πολλοί θεολόγοι και Ιστορικοί ασχολήθηκαν με αυτά το γεγονότα, για τα οποία στοιχειοθετείται πλήρης τεκμηρίωση και αναμφισβήτητη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όπου μαρτυρείται απ` την ώρα της Σταυρώσεως και μετά, αρχής γενομένης του Εκατόνταρχου.
Η ημέρα του θανάτου του Κυρίου δίκαια απ` όλο τον χριστιανικό κόσμο, τηρείται, ως ημέρα πένθους!
Όμως στην πραγματικότητα, η ημέρα αυτή είναι : ημέρα ευλογίας, ημέρα χαράς, ημέρα πάνσεπτος, διότι με το θάνατο Του Κυρίου πήγασε το μεγάλο αγαθό της σωτηρίας του πεσόντος ανθρώπου, όλης της ανθρωπότητας.
Η ημέρα αυτή αποτελεί σημαία τροπής εις την ιστορία της ανθρωπότητας και αποτελεί το όριο, το οποίο χωρίζει δύο μεγάλες χρονικές περιόδους, την περίοδο του αλυτρώτου κόσμου και την περίοδο του λυτρωθέντος ανθρωπίνου γένους.
Καλή και Ευλογημένη
Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα
Καλή Ανάσταση!
« Πρωίας δε γενομένης συμβούλιον έλαβον πάντες οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού κατά του Ιησού ώστε θανατώσαι αυτόν και δήσαντες αυτόν απήγαγον και παρέδωκαν Ποντίω Πιλάτω τω ηγεμόνι». Μθ. 27, !-2.
«Λέγουσιν αυτώ πάντες σταυρωθήτω». Μθ. 27, 23.
«Εγώ ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ». Ιωανν. 18, 38.Ι
«εκράζον λέγοντες, εάν τούτον απολύσης, ούκ εί φίλος του Καίσαρος». Ιωανν. 19, 12.
«Συγκεκαλυμμένη απειλή. Εάν ο Πιλάτος κατηγγέλετο εις την Ρώμην, ότι είχεν απολύσει άνθρωπον διεκδικήσαντα τον τίτλον του βασιλέως των Ιουδαίων, ήτο επόμενον να εμπλακεί εις κίνδυνον μέγαν.
Ο επί του θρόνου αυτοκράτωρ Τιβέριος ήτο ο πλέον καχύποπτος των δεσποτών.
Η κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας εγίνετο πάντοτε μετ` ευκολίας δεκτή υπό του τυράννου…»
Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, (Αθήνα: Εκδόσεις Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ» 2005). Σελ.660.
«αθώος ειμί από του αίματος του Δικαίου τούτου…». Μθ. 27, 24.
«Εν τάφω σωματικώς, εν άδη δε μετά ψυχής ως Θεός, εν παραδείσω δε μετά ληστού, και εν θρόνω υπήρχες, Χριστέ μετά Πατρός και Πνεύματος, πάντα πληρών ο απερίγραπτος». Ιερατικόν, Ορθόδοξη Υμνολογία, (Αθήνα: Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος 2002), σελ.105.
«Τότε οι στρατιώται του ηγεμόνος…συνηγαγον επ` αυτόν όλην την σπείραν και εκδύσαντες αυτόν περιέθηκαν αυτώ χλαμύδα κοκκίνην, και πλέξαντες στέφανον εξ ακανθών επί την κεφαλήν αυτού και κάλαμον επί την δεξιάν αυτού, …ενέπαιζον αυτώ…και εμπτύσαντες εις αυτόν έλαβον τον κάλαμον και έτυπτων εις την κεφαλήν αυτού», Μθ. 27, 27-31.
«Πάτερ, άφες αυτοις ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Λκ. 23, 34.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Οι επτά φράσεις του Χριστού στον Σταυρό. (http:/www.agiazoni.gr/.)
«Ο δε Ιησούς πάλιν κράξας φωνή μεγάλη αφήκε το πνεύμα». Μθ. 27, 50-51.
Μθ. 27, 51-53.
«Ο Εκατόνταρχος αυτός είναι ο πρώτος εθνικός, ο οποίος ευθύς μετά τον θάνατο του Χριστού δέχεται τις λυτρωτικές του συνέπειες και γίνεται έτσι η απαρχή της προσέλευσης του εθνικού κόσμου στο Χριστό παράδοση της Εκκλησίας μας κάνει λόγο για το βίο και το μαρτυρικό θάνατο του χριστιανού πλέον Εκατόνταρχου, πού ονομάζεται Λογγίνος και τιμάται ως άγιος στις 16 Οκτωβρίου». Ι. Καραβιδόπουλου, Ερμηνεία εις το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον (Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Π. Πουρνάρα 2009), σελ.500.
«Το γεγονός ότι ευθύς μετά την τελευταία Φωνή του Ιησού σχίζεται το καταπέτασμα του Ναού των Ιεροσολύμων, που διαχωρίζει τα άγια των αγίων από τα άγια, ερμηνεύεται από τους πατέρες ότι δηλώνει την κατάργηση της παλαιάς λατρείας ή την πτώση του μεσότοιχου που διαχωρίζει τη γη από τον ουρανό, ο οποίος γίνεται βάτος στους ανθρώπους ύστερα από τη θυσία του Σταυρού». Οπ. ανωτ.
(Κύριλλος Αλεξανδρείας ,Θεοφύλακτος, Ζιγαβινός, κ.α.)
dogma.gr
